tylko jedno

Taka dygresja: wydaje mi się, że kiedyś żyłam nie selekcjonując ani tego co robię, ani tego, z kim przebywam. Po prostu: żyłam biorąc i robiąc cokolwiek mi przyszło do głowy w danej chwili, czasem aż zbyt wiele naraz, i czułam się jakbym żyła w megaskomplikowanej przestrzeni. Pojawiały sie myśli typu- życie jest taaakie skomplikowane, nie umiem tego zrozumieć, ojaacie. Teraz, gdy trochę wszystko uprościłam, w sensie-wywaliłam, wszystko staje sie proste! ale nie w sensie prroste bo puste ale proste, ale po prostu jest to, co ma być i tyle. ojacie, brak nadmiaru wszystkiego nie jest zły, jest pożyteczny i wcale nie czuje się jak babcia na emeryturze : )